Pozwól, że opowiem ci pewną historię. Kiedy goście prawie doprowadzili ją do szaleństwa, w końcu nauczyła się stawiać granice i mówić «nie».
Anastazja miała dość gości. Z każdej strony nieustanne zaproszenia, a do tego ogromne oczekiwania i brak szacunku dla jej przestrzeni. Kiedy machała na pożegnanie samochodowi, który właśnie wywoził kolejnych nieprosonych gości, czuła, jak wrze w niej złość. Miała ochotę wrzeszczeć, wylać na nich całą złość, ale z trudem tylko rzuciła mężowi:
— Jeśli jeszcze raz zaprosisz kogoś bez mojej zgody, będziesz sam jechać po nich.
— Ja nikogo nie zapraszałem! — wyjaśniał Artur. — Dima sam się zgłosił, co miałem zrobić?
— Właśnie! Jak w sanatorium! Nasz dom pod Moskwą miał być tylko dla nas, a nie dla wszystkich, którzy chcą tu odpoczywać. Każde weekend to kolejna ekipa gości! Nie odbieram już telefonu, bo wiem, że chcą przyjechać, nie pytają, tylko od razu piszą: «Jadymy!»
A Nastia miała tego dosyć. Nie pozwalała sobie na brak przestrzeni, zaczęła dbać o swoje granice. Gdy jej teściowa próbowała wprowadzić kolejne zmiany, odpowiedź była stanowcza:
— Nie! — powiedziała Nastia. — To mój dom. Jeśli chcecie, musicie zapytać. Moich gości już nie przyjmuję. Niech rezygnują z biletów.
— Jak to?! To przecież dzieci! Ty nie masz serca?! — pytała teściowa.
— Tak, mam serce, ale dla siebie. Dla siebie i mojej matki. A obcy dzieci to nie moja sprawa.
Po kilku dniach napięcia, swój porządek w domu Nastia wprowadziła bez wahania. Zaczęła zapraszać gości, ale tylko tych, którzy jej odpowiadają i nie częściej niż raz w miesiącu. Każdy, kto nie uszanował jej zasad, musiał liczyć się z odmową.
Gdy w końcu przeszła obok swojej teściowej, a jej mama szepnęła «Moja szkoła», poczuła, że jej dom stał się jej prawdziwą fortecą. Teraz była gotowa powiedzieć «nie» każdemu, kto próbował przekroczyć jej granice.
