Olesia odczuwała lekką nerwowość, przygotowując się do Walentynek. Kupiła zabawny brelok w kształcie serca i postanowiła zaskoczyć swojego chłopaka, Igora. Po dwóch miesiącach znajomości on nigdy nie zaprosił jej do siebie — zawsze coś stało na przeszkodzie: zmiana w pracy, brak czasu, czy zwykła wymówka, że «to nieodpowiedni moment». Jednak tego dnia postanowiła, że nie będzie dłużej tego tolerować.
Podeszła do drzwi jego mieszkania w dziewięciopiętrowym bloku na obrzeżach Moskwy i zadzwoniła. Usłyszała kroki, ale drzwi nie otworzyły się. Zmarszczyła brwi, wyjęła telefon i zadzwoniła.
— Halo? — odpowiedział Igor, jego głos był lekko ochrypły.
— Cześć, otwieraj, stoję pod drzwiami. — powiedziała Olesia.
— Co ty robisz? Czemu nie zadzwoniłaś wcześniej?! — w jego głosie pojawiła się panika.
— To była spontaniczna decyzja, otwieraj, wszystko ci wyjaśnię.
Usłyszała, jak Igor szybko odłożył słuchawkę. Wiadomość była jasna — coś jest nie tak.
Postanowiła poczekać. Siedząc na ławce przed budynkiem, zamówiła kawałek pizzy. Czekała, obserwując okna jego mieszkania. Nagle zauważyła ruch za zasłoną. To Igor, który z niepokojem spoglądał przez okno, szukając jej samochodu na parkingu. Uświadomiła sobie, że cały czas kłamał.
Kilka minut później drzwi wejściowe się otworzyły. Igor wychodził z dzieckiem w wózku, a obok biegła dziewczynka, trzymająca go za rękę. Za nimi szła kobieta w dresie. Olesia nie powiedziała ani słowa, tylko wyjęła telefon i zrobiła zdjęcie.
W domu zablokowała jego numer. Igor próbował się z nią skontaktować, pisał, dzwonił, a potem przyjechał, pełen łez i przeprosin. Olesia wyszła na podwórko, nie wpuszczając go do klatki.
— Co się stało? — zapytał Igor.
— Chcesz usłyszeć prawdę? — odpowiedziała.
— Tak, nie wiem, co się dzieje!
— Trzymaj, zobacz, — powiedziała, pokazując mu zdjęcie na telefonie. Igor pobledł.
— A… no tak. Widzisz, wszystko widziałaś…
— Myślałeś, że uwierzę, że to twoja siostra z dziećmi?
— Olesia, to nie tak, to nie wszystko tak wygląda…
— Ah, kobieta to przypadkowa przechodnia, dzieci to sąsiedzi, a kot Barś, to twój starszy syn?
— Tak, to moje dzieci. A tamta kobieta to moja matka. Żona… no, była… dawno odeszła.
— Dlaczego kłamałeś?!
— Dopiero zaczęliśmy się spotykać… Bałem się, że mnie zostawisz.
— A kiedy zamierzałeś ujawnić prawdę? Przy pierwszej wizycie u notariusza?
— Olesia… nie chciałem cię zranić…
— Okłamałeś mnie. Nie raz. Nie boję się dzieci, ale kłamstwo? Tego nie toleruję.
Wyjęła brelok w kształcie serca i zacisnęła go w dłoni.
— Dam go temu, kto nie będzie udawał, że jest samotnym kawalerem z kotem. — powiedziała i odeszła.
