Lekarze nie pozostawili wyboru: operacja musiała zostać przeprowadzona natychmiast. Guz rósł w zastraszającym tempie, a szanse na przeżycie wynosiły tylko 20%. Powiedziano jej wprost: teraz, albo za kilka miesięcy będzie za późno. Kobieta była świadoma ryzyka, które podejmuje, dlatego poprosiła, by przed zabiegiem mogła pożegnać się z psem.
«Proszę… proszę, pozwólcie mi pożegnać się z moją suką» – jej głos drżał. Lekarze spojrzeli na siebie. Miała 43 lata, była samotna. Nie miała męża ani dzieci, tylko wiernego psa – wschodnioeuropejską owczarkę o imieniu Lada. Razem żyli od ponad dziesięciu lat, a Lada była przy niej w najtrudniejszych chwilach: po śmierci rodziców, rozwodzie, chorobach.
Zgoda na to spotkanie przyszła niechętnie, ale po chwili lekarz zadecydował: «Dziesięć minut.»
Gdy Lada weszła do sali, była początkowo zdezorientowana zapachami szpitala i intensywnym światłem, lecz gdy dostrzegła swoją panią, od razu pobiegła do niej.
«Moja dobra dziewczynko,» szepnęła kobieta, głaszcząc miękką sierść. Łzy spływały jej na ręce. «Przepraszam, że cię zostawiam. Jestem przerażona, ale nie bój się, jesteś moją mądrą dziewczynką. Kocham cię.»
Pies przytulił się, a potem nagle stanął w miejscu, wyraźnie napięty. Lada zaczęła warczeć – nie ze strachu, a prawie agresywnie. Kobieta zaskoczona uniosła się z łóżka, kiedy pies stanął między nią a lekarzami, którzy wchodzili z noszami.
«Lada, co się dzieje?» zapytała, niemal krzycząc. Pies jednak warczał coraz głośniej.
Jeden z lekarzy postanowił podejść, ale wtedy Lada skoczyła w jego stronę i ugryzła go w rękę. Nigdy wcześniej nie zachowała się w ten sposób. Pielęgniarki wybuchły paniką: «Proszę zabrać psa!»
Kobieta patrzyła na to, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Lada szczekała i wyła, jakby próbując coś przekazać – coś, czego nikt poza nią nie rozumiał.
I wtedy kobieta nagle zrozumiała.
«Zatrzymajcie się!» wykrztusiła. «Nie przeprowadzajcie tej operacji! Zróbcie jeszcze jedno badanie, teraz!»
Lekarz, trzymając opatrzoną rękę, patrzył na nią w zdumieniu. «To szaleństwo!» – powiedział. «Ryzykuje pani życie!»
«Muszę być pewna,» odpowiedziała. «Ona coś czuje. Mój pies nigdy wcześniej się tak nie zachowywał.»
Wieczorem wykonano kolejne badania, w tym rezonans magnetyczny. Nikt nie mógł uwierzyć własnym oczom. Guz zniknął. Całkowicie. Jakby nigdy nie istniał.
Po tygodniu kobieta spacerowała po parku z Ladą. Bez szpitali, bez szwów, bez strachu.
Na kolanach objęła swojego psa, przytulając ją do piersi. «Uratowałaś mnie. Wiedziałaś, prawda?»
Lada cicho westchnęła, polizała ją po policzku i położyła głowę na jej ramieniu.
