Trzykrotnie jej wybaczyłem. A może powinienem odejść już po pierwszym razie? To nie jest krzyk rozpaczy ani chęć zemsty. To spowiedź mężczyzny, który zbyt długo trzymał się czegoś, co było skazane na porażkę od samego początku. Nie szukam współczucia — chcę jedynie, aby ktoś, kto przeczyta te słowa, nie popełnił moich błędów. Mam na imię Dmitry, a ona to Aline. Mieszkaliśmy w Jekaterynburgu. Kiedyś byłem przekonany, że ona to miłość mojego życia.
Miałem 32 lata, kiedy Aline przyznała się, że miała romans podczas wyjazdu służbowego. Jednorazowa głupota, przypadek. Płakała, ściskała moje ręce, szepcąc, że mnie kocha, że to nic nie znaczy, że po prostu się potknęła.
Mieliśmy dwójkę dzieci, wspólny dom, codzienne życie. Zacisnąłem zęby i powiedziałem: wybaczam. Ale wewnętrznie coś się złamało. Zaufanie — na pewno.
Zapisaliśmy się do terapeuty.
Początkowo zaczęła chodzić na sesje indywidualne, jakby chciała coś naprawić. A ja… walczyłem, by uwierzyć. Ale po pół roku — znowu. Tym razem z innym. Stary przyjaciel. Wiadomości, spotkania, tłumaczenia. Znalazłem wszystko w jej telefonie. I znów cisza, łzy, «nie zrozumiałeś», «po prostu rozmawialiśmy», «nie chciałam cię zranić».
Potem przyszedł moment szczerości. Tak, spotykała się z nim. Tak, nie raz. Wiedziała, że mnie zdradza. Ale nie potrafiła przestać.
Zaczęła się tłumaczyć: «Musisz zrozumieć… tracę siebie. Potrzebuję ciepła. Czasem przekraczam granice…» — mamrotała.
A ja znowu zostałem. Dla dzieci. Dla strachu przed samotnością. Dla miłości, która ledwo jeszcze tliła się w nas.
Zmieniłem się. Zacząłem być podejrzliwy. Śledziłem jej lokalizację, sprawdzałem media społecznościowe, czytałem jej wiadomości. A potem znalazłem jej profil na portalu randkowym. Nowe zdjęcia. Aline uśmiechnięta, pewna siebie, jakby nigdy nie nosiła obrączki. Zobaczyłem rozmowy, umówione randki, flirt.
Zapytałem:
— Dlaczego? Po co znowu?
Odpisała po godzinie:
— Już cię nie kocham. Zmęczyłam się udawaniem. Wszystko, co było, minęło. Trzymałam się tylko dla dzieci. Ale teraz… stałeś się obcy. Nie mogę oddychać przy tobie.
Zrozumiałem — nie zostało nic. Nawet strach przed utratą.
W desperacji zacząłem szukać odpowiedzi. Wrzuciłem stare zdjęcia, dokumenty, archiwa. Natrafiłem na folder w jej laptopie zatytułowany „Prywatne”. W środku były zrzuty ekranu, zdjęcia, rozmowy. Wszystko z różnymi mężczyznami, z datami. Niektóre sprzed naszej ceremonii ślubnej.
Aline zdradzała mnie od samego początku. A ja… byłem tylko wygodnym podporą. Człowiekiem, obok którego mogła grać rolę idealnej żony, matki, gospodyni, a jednocześnie żyć innym, ukrytym życiem.
Złamało mnie to. Przestałem jeść. Zrezygnowałem z pracy. Dzieci pytały:
— Tato, czujesz się chory?
Jak wyjaśnić dziecku, że mama już od dawna jest w cudzych ramionach i nie ma zamiaru wrócić?
Zacząłem pić. Potem udałem się do psychoterapeuty. Diagnoza — depresja. Leczenie. Rok w pustce.
Ale ból nie minął. Po prostu nauczył się ukrywać.
Minęły dwa lata. Wstałem. Nauczyłem się oddychać bez ostrej bolesności. Zacząłem pisać. Mówić. Pomagać innym. Tak powstał mój blog. Nie o nienawiści. O tym, jak żyć po zdradzie. Jak nie stracić siebie. Jak nauczyć się ufać — najpierw sobie.
Ostatnio spotkaliśmy się na urodzinach córki. Aline przyszła z prezentem, elegancka, z tym samym blaskiem w oczach. Uściskała dzieci. Ja stałem z boku. Patrzyłem.
