W pewnym zacisznym zakątku Tweru, gdzie stare latarnie ledwo oświetlały wąskie uliczki, mieszkał Aleksander Iwanowicz. Wieczorami siadał w zniszczonym fotelu, który kiedyś dzielił z żoną, trzymając w dłoni popękaną filiżankę — prezent od Olgi, z którą spędził piętnaście lat. Po rozwodzie jego życie zostało wywrócone, ale z czasem znalazł ukojenie w Nadziei, kobiecie, która dała mu spokój oraz dwoje dzieci.

Uważał się za dobrego ojca, zwłaszcza dla Lisy, córki z pierwszego małżeństwa. Kiedy Olga wyjechała do Kijowa, zostawiając dziewczynkę pod jego opieką, Aleksander wychowywał ją sam, a potem — już z Nadzieją. Wydawało się, że dawał jej wszystko: dach nad głową, jedzenie, ubranie. Jednak, jak później się okazało, nie zapewnił jej najważniejszego — ciepła rodzinnego. Z czasem Lisa stawała się coraz cichsza, jakby skrywała się w swojej skorupie. Unikała spojrzeń, milczała i żyła jakby w innym świecie.

W dniu jej osiemnastych urodzin zniknęła. Bez słowa, bez awantury — po prostu odeszła. Aleksander nie mógł uwierzyć w to, co się stało. Dzwonił, pisał, szukał, ale w odpowiedzi otrzymywał tylko głuchą ciszę. Ból był ostry jak nóż. Co zrobił źle? Czy był za surowy? A może zbyt chłodny? Może to nowa rodzina stała się dla niej barierą, której nie potrafiła przekroczyć?

Lata mijały. Życie Aleksandra się poprawiło: starsze dzieci z drugiego małżeństwa poszły na studia, Nadzieja stała się jego spokojnym portem. Ale przeszłość nie chciała go opuścić. Pewnego zimnego październikowego wieczoru zadzwoniła do niego młodsza córka, Kacpra. Powiedziała: «Tato, znalazłam Lisę…» Serce mu stanęło. Wiedział, że ten dzień kiedyś nadejdzie, ale bał się, że usłyszy, że Lisa ma swoje życie, swoje radości — bez niego.

Kacpra powiedziała, że napisała do Lisy. Ona nie odpowiedziała, ale nie usunęła wiadomości. To oznaczało, że ją przeczytała. Że pamięta. Aleksander długo nie miał odwagi napisać sam. Wysyłał listy, dobierając każde słowo, ręką drżącą z emocji. Mówił, jak tęskni, jak żałuje.