Przebaczyłem jej trzy razy. Powinienem był odejść już po pierwszym potknięciu.
To nie jest rozpaczliwy krzyk ani próba zemsty. To spowiedź mężczyzny, który zbyt długo kurczowo trzymał się czegoś z góry skazanego na rozpad. Nie szukam litości — chcę jedynie, by ktoś, kto trafi na te słowa, nie powtórzył moich błędów. Miałem na imię Dmitrij. Ona nazywała się Alina. Mieszkaliśmy w Jekaterynburgu. Dawniej byłem przekonany, że jest miłością całego mojego życia.
Trzydzieste drugie urodziny miałem już za sobą, kiedy Alina przyznała, że w delegacji przespała się z kimś. Jeden raz, przypadek, głupota — tak to nazywała. Płakała, ściskała moje dłonie, powtarzała, że mnie kocha, że to nic nie znaczy, że po prostu się potknęła.
Mieliśmy dwoje dzieci, wspólny dom, utarty rytm dnia, przyzwyczajenia. Zacisnąłem zęby i powiedziałem, że wybaczam. Ale gdzieś w środku coś pękło. Na pewno zaufanie.
Zapisaliśmy się na terapię małżeńską. Ona zaczęła też chodzić na indywidualne spotkania. Wydawało się, że chce wszystko naprawić. A ja… ja desperacko próbowałem znowu uwierzyć.
Ale po pół roku stało się to jeszcze raz. Tym razem chodziło o kogoś innego. Starego znajomego. Wiadomości, spotkania, wieczne wymówki. Sam znalazłem ich rozmowy w jej telefonie. I znowu to samo milczenie, łzy, „źle to odebrałeś”, „tylko gadaliśmy”, „nie chciałam cię zranić”.
Potem przyszło szczere wyznanie. Tak, spotykała się z nim. Tak, nieraz. Tak, wiedziała, że mnie zdradza. Ale nie potrafiła przestać.
— Musisz zrozumieć… Gubię się w sobie. Brakuje mi ciepła. Czasem przekraczam granice… — mamrotała.
A ja znowu zostałem. Dla dzieci. Ze strachu przed samotnością. Dla uczucia, które już ledwo się tliło.
Zmieniłem się. Stałem się podejrzliwy. Śledziłem jej lokalizację, sprawdzałem profile w mediach społecznościowych, czytałem jej wiadomości. A potem trafiłem na konto w serwisie randkowym. Zdjęcia świeże. Alina — uśmiechnięta, pewna siebie, jakby nigdy nie nosiła obrączki. Zobaczyłem korespondencję. Ustalane spotkania. Flirty.
Napisałem do niej:
— Po co? Dlaczego znowu?
Odpowiedź przyszła po godzinie:
— Już cię nie kocham. Mam dość udawania. Wszystko, co było, skończyło się. Trzymałam się tylko ze względu na dzieci. Ale teraz… stałeś mi się obcy. Duszę się obok ciebie.
Zrozumiałem, że nie zostało już nic. Nawet lęku przed stratą.
W rozpaczliwej próbie zrozumienia, gdzie wszystko się posypało, zacząłem przekopywać stare zdjęcia, dokumenty, archiwa. I trafiłem na folder w jej laptopie. „Osobiste”. W środku — zrzuty ekranu, zdjęcia, rozmowy. Wszystko z różnymi mężczyznami. Z datami. Niektóre sprzed naszego ślubu.
Alina zdradzała mnie od samego początku. A ja… byłem dla niej tylko wygodnym oparciem. Człowiekiem, przy którym mogła odgrywać rolę idealnej żony, matki, gospodyni, a jednocześnie prowadzić inne, ukryte życie.
Załamałem się. Przestałem jeść. Zrezygnowałem z pracy. Dzieci pytały:
— Tato, jesteś chory?
Jak wyjaśnić dziecku, że mama już dawno odeszła w cudze ramiona i nie zamierza wracać?
Zacząłem pić. Potem trafiłem do psychoterapeuty. Diagnoza — depresja. Leczenie. Rok w pustce.
Ale ból nie zniknął. Po prostu nauczył się lepiej ukrywać.
Minęły dwa lata. Podniosłem się. Nauczyłem się oddychać bez tej ostrej, przeszywającej rany. Zacząłem pisać. Mówić. Wspierać innych. Tak powstał mój blog. Nie o nienawiści. O tym, jak żyć po zdradzie. Jak nie stracić siebie. Jak znów nauczyć się ufać — najpierw samemu sobie.
Niedawno zobaczyliśmy się na urodzinach córki. Alina przyszła z prezentem, wystrojona, z tym samym błyskiem w oczach. Uściskała dzieci. Stałem z boku i tylko patrzyłem.
