Minął już rok, odkąd z moim mężem, nazwijmy go Władimirem, wzięliśmy ślub. Choć oboje mamy ponad trzydzieści lat, wciąż czujemy się jak nowożeńcy. Dzieci na razie nie planujemy — nie spieszymy się, koncentrujemy na karierach, cieszymy się sobą i stopniowo uczymy wspólnego życia. Jednak po tym roku zauważyliśmy, że nawet najmocniejsza miłość może być wystawiona na próbę.
**Jak to się wszystko zaczęło: Od imprezy do urzędnika**
Poznaliśmy się na imprezie z okazji urodzin wspólnego znajomego. Władimir od razu przykuł moją uwagę: inteligentny, z pewnym błyskiem w oku, a do tego potrafił robić pierogi. Ja również nie byłam typową kobietą — kariera, podróże, ambitne plany. Po dwóch latach wręczył mi pierścionek z szafirem — „żeby nie było jak u wszystkich”. Nasze wesele odbyło się w małej restauracji pod Petersburgiem: bliny z kawiorem, zimna wódka, a goście krzyczeli „Gorzko!” aż do utraty głosu. Myśleliśmy, że nasza przyszłość to tylko same chwile szczęścia. Okazało się, że rzeczywistość potrafi być inna.
**Błyskawiczna rzeczywistość: Pierwsze sygnały**
Po ślubie Władimir przeprowadził się do mojego mieszkania, które kupiłam zarabiając jako menedżerka sprzedaży turystycznej. Jego kawalerka została sprzedana, a zaczęła się nasza wielka budowa: on z młotkiem, ja z katalogiem IKEA. Początkowo wszystko było wspaniałe: razem gotowaliśmy barszcz, oglądaliśmy „Ironię losu” przy szampanie.
**Domowa rzeczywistość: Zaskakujące niespodzianki**
Po roku wspólnego życia zrozumieliśmy coś ważnego: szczęśliwe małżeństwo to nie brak kłótni, a umiejętność śmiania się z nich. Teraz planujemy urlop w Gruzji (on za chaczapuri, ja za winem), marzymy o balkonie z widokiem na Newę i żartujemy, kto będzie czytał bajki naszemu przyszłemu dziecku — on z teatralnym wyrazem, a ja bez błędów.
