Moja mama podróżuje po świecie, a ja z synem ledwo wiążemy koniec z końcem. Czy nie powinna nam pomóc? Jej odpowiedź była dla mnie szokiem.
Moja mama jest już na emeryturze. Przez całe życie pracowała jako księgowa – oszczędna, zaradna, zbierała każdą złotówkę. Gdy inni wydawali pieniądze na restauracje, nowe meble czy drogą odzież, ona żyła skromnie i odkładała na tzw. „czarną godzinę”.
Teraz ten „czarny dzień” wygląda zupełnie inaczej niż sobie wyobrażałam. Mama podróżuje po świecie: opala się w Soczi, pływa po Wołdze statkiem, kosztuje potrawy kuchni kaukaskiej i przesyła zdjęcia – szczęśliwa, w modnych okularach, z lampką szampana i szerokim uśmiechem.
A ja, jej jedyna córka, utknęłam w długach. Mąż odszedł, syn rośnie, a ja ledwo starcza mi na opłatę czynszu, kredytów i nawet na chleb.
I oto, czego nie rozumiem: dlaczego mama, która całe życie oszczędzała, nie pomaga mi? Dlaczego uważa, że muszę sobie radzić sama? Czy rodzice nie powinni wspierać swoich dzieci, niezależnie od tego, ile mają lat?
Kilka dni temu nie wytrzymałam i zadzwoniłam do niej. Słychać było szum morza i śmiech. Była w Krymie. Zapytałam:
„Mamo, widzisz, jak mi ciężko. Dlaczego nie pomagasz?”
Ona milczała przez chwilę, a potem odpowiedziała tak, że ziemia uszła mi spod nóg:
„Kocham cię. Ale jeśli poświęcę moje ostatnie lata, ratując innych, kto uratuje mnie? Jesteś dorosła. A ja w końcu żyję dla siebie. Radź sobie sama.”
Zamurowało mnie. Czy to egoizm? A może mądrość?
Z jednej strony czułam się porzucona. Zawsze byłam przy niej, kiedy była chora, kiedy miała trudności. Rezygnowałam ze swoich marzeń, by jej pomóc. A teraz, kiedy ja potrzebuję wsparcia, ona wybiera kurorty i zachody słońca.
Z drugiej strony, całe życie żyła dla innych. Dla mnie, dla pracy, dla rodziny. Wszystko odkładała na później. Może teraz po prostu chce zacząć żyć dla siebie?
Kto ma rację – mama, która w końcu pozwoliła sobie na szczęście, czy ja, która czekam na pomoc? Może prawda leży pośrodku: dzieci powinny uczyć się stać na własnych nogach, ale rodzice nie powinni zapominać, że rodzina to nie tylko obowiązki, ale także miłość.
