Moją mamą kieruje miłość do podróży. Ostatnio odwiedza różne zakątki świata, podczas gdy ja z synem ledwo wiążemy koniec z końcem. Moje pytanie brzmiało: „Dlaczego ona, mając pieniądze, nie chce nam pomóc?” Odpowiedź, którą otrzymałam, była szokująca.
Moja mama ma już swoje lata, cieszy się emeryturą, po wielu latach pracy jako księgowa. Przez całe życie była oszczędna i odpowiedzialna, odkładała każdą zarobioną złotówkę. Kiedy inni wydawali na przyjemności, ona starała się żyć skromnie, odkładając na „czarną godzinę”.
Okazało się, że to „czarna godzina” nadeszła, ale wyglądała zupełnie inaczej, niż sobie wyobrażałam. Mama, która zawsze oszczędzała na przyszłość, teraz podróżuje: spędza czas na plaży w Soczi, pływa po Wołdze na statku, degustuje kuchnię kaukaską i wysyła mi zdjęcia z uśmiechem na twarzy, trzymając kieliszek szampana.
A ja, jej jedyna córka, tonę w długach. Mąż mnie zostawił, syn rośnie, a ja ledwo mogę zapłacić za mieszkanie, kredyty i nawet na chleb nie starcza.
Nie mogę pojąć, dlaczego mama, która całe życie oszczędzała, teraz nie chce mi pomóc? Dlaczego uważa, że wszystko muszę załatwić sama? Przecież to obowiązek rodziców, aby wspierać swoje dzieci, niezależnie od ich wieku.
Kilka dni temu nie wytrzymałam i zadzwoniłam. W tle słychać było szum morza i śmiech. Okazało się, że była na Krymie. Zapytałam ją: „Mamo, widzisz, jak mi ciężko. Dlaczego nie pomagasz?”
Zamilkła na chwilę, a potem odpowiedziała coś, co wstrząsnęło mną do głębi. „Kocham cię. Ale jeśli spędzę ostatnie lata życia, ratując innych, kto uratuje mnie? Jesteś dorosła. A ja w końcu żyję dla siebie. Musisz sobie radzić.”
Byłam osłupiała. To egoizm? A może mądrość? Z jednej strony czułam się porzucona. Zawsze byłam przy niej, gdy była chora, gdy miała trudności. Rezygnowałam ze swoich marzeń, by jej pomóc. A teraz, kiedy ja potrzebuję wsparcia, wybiera wakacje i zachody słońca.
Z drugiej strony, ona przez całe życie żyła dla innych: dla mnie, dla pracy, dla rodziny. Wszystko odkładała na później. Może teraz chce po prostu żyć dla siebie?
Kto ma rację: mama, która wreszcie pozwoliła sobie na szczęście, czy ja, która czekam na pomoc? Może prawda leży gdzieś pośrodku: dzieci powinny uczyć się samodzielności, ale rodzice nie powinni zapominać, że rodzina to nie tylko obowiązki, ale także miłość.
